scroll
Scroll naar benedenvoor het laatste nieuws

Achtergrond: USA - Laguna Seca

Gepubliceerd op 07 maart 2006 door Niels Hendrix

"Cannery Row in Monterey in California is a poem, a stink, a grating noise, a quality of light, a tone, a habit, a nostalgia, a dream."

 

Foto

Laguna Seca

Tegenwoordig is Cannery Row een toeristische attractie, de fabrieken die de sardientjes inblikten hebben plaatsgemaakt voor restaurants en hotels. De vloot van meer dan 100 boten heeft plaatsgemaakt voor sportvissers en duikers. Kunstenaars en schrijvers hebben de plaats ingenomen van de vissers.
Toen Zorro in zijn zwarte cape op zijn zwarte paard het opnam voor de arme boerenbevolking van California was Monterey de hoofdstad. Als hoofdstad zag Monterey de Spanjolen komen en gaan, de Mexicanen kwamen hiervoor in de plaats en op 7 juli 1846 maakte kapitein John D. Sloat een eind aan de zoete inval en hees de Amerikaanse vlag op het gemeentehuis en verklaarde dat California bij Amerika hoorde. Vanaf dat moment ontwikkelt het stadje zich tot een belangrijke vissersplaats. De sardientjes zwommen in gefuseerde megascholen voor de kust en smeekten er als het ware om gevangen te worden. En er werd graag aan deze smeekbede voldaan, zo graag dat men zich schuldig ging maken aan overbevissing en halverwege de jaren vijftig was het gedaan met het vangen van sardientjes. John Steinbeck schreef zijn klassieker na de Tweede Wereldoorlog en langzaam werd Monterey bezocht door een ander slag mensen. Nadat de visindustrie ineengestort was kwamen de hippies. Ik besef dat ik nu kort door de bocht ga, maar dit is een autosportsite en daar is men gewend om kort door de bocht te gaan.

 

Foto

Er is nog steeds veel terug te vinden van het oude vissersleven

Monterey trok schilders, schrijvers, bedevaartgangers en jazzliefhebbers. De jazzliefhebbers kwamen op het jaarlijks jazzfestival af, grote namen als Miles Davis en Duke Ellington traden hier op.
In 1967 was het de beurt aan de hippies om hun eerste grote open air festival te organiseren. Twee weken na de release van Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band vond het Monterey International Pop Music Festival plaats.
Op het affiche stonden namen als Otis Redding, Janis Joplin, Jimi Hendrix, The Who en de Mamas and the Papas. The Beach Boys zouden oorspronkelijk ook optreden maar het verhaal gaat dat Brian Wilson depressief werd na het horen van Sgt. Peppers. Wilson dacht met Pet Sounds het ultieme album uitgebracht te hebben maar kreeg prompt een minderwaardigheidscomplex door het Beatles album. Het festival werd een doorslaand succes. De opzet was louter een charitatieve en tot op de dag van vandaag wordt er nog geld voor het goede doel binnen gehaald.
Het album van de Beatles en het Monterey festival worden nu gezien als het hoogtepunt van de Summer of Love, dat twee jaar later zijn vervolg in Woodstock zou krijgen.

 

Foto

Jimi Hendrix en het Monterey Pop Festival

Wordt er nog een beetje geraced? Jazeker, een stukje verderop bij Pebbles Beach. De Pebbles Beach Road Races dateren alweer van 1950. Een straatrace voor sportscars over de glooiende wegen van Del Monte Forest. Deze straatrace werd steeds populairder en werd door steeds meer mensen bezocht. Met de jaren groeide deze race, waar Phil Hill met zijn legendarische Chapparal nog aan heeft deelgenomen, uit zijn jasje. Men besloot een permanent circuit te bouwen. In 1957 was Laguna Seca een feit.

 

Foto

Model van de Chapparal waarmee Phil Hill op Laguna Seca reed

Het originele circuit vertoonde een rechte lijn tussen bocht twee en vijf, in 1987 heeft men dit stuk aangepast en het circuit daarmee een beetje langer en langzamer gemaakt.
Nog altijd is Laguna trouw aan zijn sportscar verleden. Zowel met dakje, de Grand Am, als zonder dakje, de ALMS, rijden hier nog. Ook de CART was een trouwe bezoeker van dit historisch circuit.
Het circuit stond borg voor spannende races en leverde vaak een groot winnaar op. Legendarisch is de actie van Zanardi, hij heeft het als enige rijder ooit klaargespeeld om de beruchte Cork Screw over te slaan. Terwijl Herta aan de leiding liggend braaf de chicane induikt, besluit Zanardi het anders aan te pakken, hij geeft voor de combinatie een dot extra gas en vliegt in een vrije val langs de verbouwereerde Herta, en neemt zo de leiding over.

 

Foto

De 'Cork Screw'

Na het uiteenvallen van de CART in IRL en Champcars heeft geen van beide series het circuit na 2003 nog aangedaan. Vorig seizoen had Rossi al aanmerkingen op het circuit nadat hij er met de MotoGP gereden had. Hij noemde het circuit onveilig en dan met name de uitloopstroken. Rossi is een groot coureur en weet wel degelijk waar hij het over heeft, een kritische blik over het circuit leert ons dat de uitloop op veel plaatsen inderdaad nogal krap is, er met hoge snelheid afgaan eindigt zeker in tranen. De A1GP organisatie is er alles aan gelegen om in Amerika te slagen. Een afgelasting van de race was een flinke streep door de rekening geweest. Het is te hopen dat men het circuit dan ook volledig veilig kan afleveren en dat er geen overhaaste beslissingen zijn genomen.
Om de fans in Amerika te paaien heeft men de A1 gelederen weten te versterken met twee voormalige winnaars op dit circuit. Carpentier won hier in 2003 en Brian Herta zegevierde in '98 en '99.
Maar het zal moeilijk worden om de Amerikaanse markt te veroveren. Formule 1 is in feite al meer dan 50 jaar hier mee bezig en heeft nog steeds geen voet aan de grond. De Amerikanen vinden hun eigen raceseries de beste van de wereld en nemen zelfs een klasse als de Formule 1 nog steeds niet serieus.

In de jaren '50 maakte de Indy 500 deel uit van de F1 kalender. In feite is toen al de tweedeling duidelijk geworden, de Europese teams met hun rijders staken niet de oceaan over om in Indianapolis te rijden, nu steken ze wel over maar rijden net zo goed niet, en de Amerikanen schreven zich alleen in voor de Indy 500, wat hun betrof de belangrijkste race van het jaar, en lieten zich niet in Europa zien. En eigenlijk is dat altijd zo gebleven. Op een enkele uitzondering als Mario Andretti na dan. En die ging ook niet meteen overstag voor het Europese racen.
Laten wij hopen dat de sjeik wel een voet aan de grond krijgt en dat Jos ook dit weekend weer kan uitgroeien tot een van de smaakmakers van de race.

Sjef