Achtergrond: Terugblik op Brands Hatch door 'De Marshal'
Gepubliceerd op 29 september 2005 door Niels Hendrix
Ik arriveerde pas op vrijdagmiddag (hé, sommige mensen moeten ook wel eens werken) op Brands Hatch, net op het moment dat de vrije training voor de A1 officieel zou zijn afgelopen. Er werd echter nog een kwartiertje doorgereden, aangezien het programma een beetje was uitgelopen. Oorzaak hiervan moet ongetwijfeld de vele keren 'code rood' zijn geweest. Er zouden er nog wel een aantal volgen, gedurende het weekend...
Ik ben eerst maar eens voor de tribunes gaan kijken waar ik, recht tegenover de pit van het Nederlandse team, een stuk of zes Verstappen-fans aantrof. Die waren zo geconcentreerd op de non-gebeurtenissen aan de overkant dat een gesprek aanknopen niet echt lekker lukte, dus werd het tijd om een aantal bekende marshals te gaan begroeten en vervolgens heb ik mijn logeeradres maar eens opgezocht.
Een groot voordeel van het deel uitmaken van de 'marshal community' is dat je overal ter wereld een slaapplekje hebt. Met mijn gastheer, uiteraard een 'fellow marshal', sprak ik af dat we de volgende ochtend om 6.00 uur aanwezig wilden zijn. Daardoor zouden we min of meer vooraan staan bij het 'signing on' zodat we zelf konden kiezen waar we die dag zouden marshallen. Dat betekende dat de wekker om 5 uur afliep (auw). Mijn gastheer ging voor zijn vertrouwde plek op post 7 (Graham Hill bocht) en ik wilde de enkele keer dat op het GP-circuit wordt gereden ook persé op die GP-loop staan, in plaats van op mijn favoriete post 5, en kreeg op mijn verzoek een plekje op post 20, Stirlings Corner toegewezen.
De organisatie was zo gul om een ontbijt aan te bieden en we ontvingen zelfs een lunchpakket. Dat heb ik 'in den vreemde' ook wel eens anders meegemaakt! Van de nodige vetten voorzien, door nuttiging van een 'full English breakfast', ben ik na het schudden van vele handen vervolgens maar eens richting post 20 gekuierd en heb ik daar samen met de inmiddels gearriveerde collega's de boel klaargezet. Klaarzetten betekent het in het baanvak uitzetten van de blussers, bezems (om de baan weer schoon te krijgen) en harken (om de grindbak na een 'bezoekje weer vlak te maken). Vervolgens een baaninspectie uitgevoerd waarbij we echt voor een 'clean deck' hebben gezorgd en zelfs vastgeplakte 'marbles' van het asfalt hebben afgepeuterd. Altijd fijn als ook de collega's zich realiseren dat een baan pas schoon is als ie ook echt schoon is! Wat dat betreft had ik niets te klagen, integendeel. Er is gedurende het hele weekend zeer serieus en hard gewerkt om de baan in topconditie te krijgen en houden.
Het omlijstende programma was zeer de moeite waard. Sommige klassen kwamen op de 'GP-loop' niet helemaal uit de verf. Formule Fords moeten gewoon lekker op het Indy-circuit rijden. Tijdens de race van die Fordjes kreeg ik nog wel het leidende duo in de grindbak en ik heb me daar maar over ontfermd (nog helemaal niks mis met mijn reactiesnelheid). Nadat beide rijders achter de vangrail stonden leek er even iets dreigends uit te gaan van één van de twee jegens zijn concurrent, maar een paar stappen in zijn richting mijnerzijds (1.94 m, 95 Kg) bracht hem direct op zeer vredelievende gedachten. Op de baanpost werd direct spontaan besloten dat dergelijk voorvallen gedurende de rest van het weekend door mij zouden worden opgelost. Daar ben ik eigenlijk wel aan gewend, in dat land vol met toch wat kleinere mensen.
Tijdens de kwalificatietraining van de TGP's (oudere F1's) maakte John Bosch met zijn schitterende Ferrari buiten zijn schuld contact met een andere deelnemer en kwam hij in mijn nabijheid tot stilstand. Hierdoor kon hij helaas geen tijd zetten en moest hij in de race achteraan starten. Het kampioenschap in zijn klasse heeft deze houder van het baanrecord op Zandvoort al te pakken, maar zijn kansen op het overall kampioenschap waren meteen verkeken. Hij was verrast dat hij nog 'on the spot' met een landgenoot zijn treurnis kon bespreken, maar ging zeer professioneel met deze tegenslag om. Wat had die gozer toch 'een grote' kunnen worden, als hij niet dat carrièreverwoestende ongeluk had gehad....
Over de A1 trainingen dan: Jos kwam, voorzover ik dat kon overzien, mooi en strak uit Dingle Dell Corner en ging ook perfect door Stirlings Corner. Het was echt mooi om te zien hoe strak hij die bochten nam, iedere ronde weer helemaal in balans. Ik was dan ook zeer verbaasd dat hij er slechts een 14e tijd uit had weten te persen. Gebrek aan grip, was het verhaal, hoorde ik later. Nou, ik heb daar niks van gezien; het zag er echt perfect uit, ronde na ronde. Op een zeker moment spinde Jos bij het uitkomen van Dingle Dell. 'Overdoing it', was de reactie van mijn maatje van dat moment ('incident marshals' werken altijd in koppels). Na die sessie hoorde ik van marshals in Dingle Dell dat het eruit zag alsof hij een lekke achterband had gehad. Ik weet dat niet, want ik heb dat niet zelf kunnen vaststellen.
Gedurende de dag doken er zowaar nog een paar Verstappen-fans op, achter het publiekshek. Aangemoedigd door het verhaal dat er op vrijdag wat uitstapjes waren geweest in Stirlings (de Duitser 1 keer, de Rus zelfs 2 keer, en hard ook, heb ik mij laten vertellen) hadden ene Jeffrey en zijn gezelschap de wandeling maar eens ondernomen. Toen er tijdens een 'code rood' vanonder een Verstappen-pet aan mij werd gevraagd 'what happened?' was het natuurlijk leuk om te antwoorden met "geen idee". Altijd grappig, die verbaasde reactie van Nederlands publiek (en Nederlandse rijders), op een Nederlandse marshal op een plek waar hij niet verwacht wordt. Jeffrey heeft kennelijk mijn verzoek om 'discretie' gerespecteerd, zodat ik niet de rest van het weekend handenschuddend heb hoeven doorbrengen, waarvoor alsnog mijn dank aan hem.
Op zaterdag gebeurde er verder niet veel bijzonders. Het was toch wel een vermoeiende en vooral lange dag geweest, dus om 10.00 uur naar bed, om de volgende ochtend weer hetzelfde ritueel in te gaan van de zaterdag, inclusief die wekker om 5.00 uur.
Deze keer maar het 'dikke lippenbusje' naar post genomen, in plaats van de wandeling te maken. Ik ben erg enthousiast over de hoogteverschillen op Brands, maar het belopen van die baan is toch effe minder, daardoor....
In de sprintrace heb ik Jos niet zien doorkomen en door de speakers hoorde ik dat er iets mis was gegaan. "Jos, the loss" was de stekelige reactie van een al langer bevriende Engelse marshal.... In de feature race zag ik in de eerste ronde, terwijl ik op de bewegingen in 'het veld' stond te letten, zonder echt aandacht te schenken aan de volgorde (ik let dan op een mogelijke aanleiding tot een ongeval, niet op de race zelf), een oranje schim langskomen op een plek waar die schim helemaal niet thuishoorde. Twee ronden later had ik de gelegenheid om de volgorde in mij op te nemen en ik was echt verbijsterd. Jos was duidelijk 'on the move' en deed hier dingen die in schril contrast stonden tot zijn kwalificatie. De inhaalacties die hij pleegde vonden plaats op een andere plek dan waar ik stond, maar het was duidelijk dat hij meer dan lekker in de race zat. Toch komt er een eind aan die boostbutton en de opmars kon niet worden doorgezet naar het podium. Die bevriende Engelse marshal gaf later het ruiterlijk toe: een fantastische race van, en nu zei hij het wel, de Boss.
Na afloop van de race kreeg ik van mijn gastheer nog een brokje van de auto van Jos (incident sprintrace) overhandigd. Ik heb het ding nog steeds in mijn bezit en ik begrijp inmiddels dat daar liefhebbers voor zijn. Iemand gaat dat stukkie echt wel krijgen, want ik geloof dat de vuilnisbak geen aanvaardbare optie is. Kijk verder maar even in het forum.
Tot slot nog wat overdenkingen:
Het concept, het rijden voor een land in plaats van een individuele rijder die een prestatie neerzet, is goed gevallen, in ieder geval wel onder de marshals die ik sprak. Het was best grappig te constateren dat er direct werd gesproken over 'the Brittish team' en niet over Robbie Kerr. Dat gold ook voor de overige landen/deelnemers, dus wat dat betreft heeft de Sheikh het goed gezien.
Grote last hebben we wel gehad van het feit dat de auto's daardoor slechts door nationale kleuren en een afkorting van het betreffende land zijn aangeduid. Ik weet werkelijk niet hoe men dat met de televisie-uitzendingen heeft opgelost, maar auto's zonder nummer, dat werkt gewoon niet. Ik weet dat men 'intern', dus bij wedstrijdleiding en tijdwaarneming, dit probleem heeft opgelost door de auto's aan te duiden met het internationale toegangsnummer tot het telefoonnet, dus Nederland werd nummer 31 en GB werd nummer 44, enzovoorts. Het zou het voor iedereen een stuk makkelijker maken als die nummers ook gewoon op de auto's zouden staan, een leerpuntje wellicht.
Voor mij zit het A1GP seizoen er al weer op, maar mogelijk dat ik een bevriende Engelse marshal nog zover krijg voor deze site een verslagje te maken van zijn indrukken van de A1GP van Dubai. Duidelijker kan ik het niet maken: marshalling kan betekenen dat je ooit internationaal aan de slag gaat. Als het je aanspreekt, het begint wel ergens, in Nederland is dat bij de OCA. (www.oca-zandvoort.nl)
'De Marshal'
